Het Persoonlijk Kampioenschap voor Senioren en Veteranen kende veel spectaculaire ontwikkelingen, met misschien wel de grootste klapper in de 8e ronde toen Theo van Orsouw de eerste prijs binnenhaalde.
Verdedigend kampioen Karl Baak zorgde al in de eerste ronde voor een verrassing door in gewonnen stelling plotseling spoken te zien, een gratis loper niet te innen en vervolgens kansloos ten onder te gaan. Andere spelers gingen ook geheel of gedeeltelijk ten onder tegen op papier zwakkere tegenstanders en de toon was gezet. 'Beste Limburger' René Weerts kende een vliegende start en slechtte een paar stevige opponenten, maar tegen het einde kwam er wat zand in de machinerie. Desondanks leverde hij een prima prestatie. Bij Monique Keuzenkamp, zoals gewoonlijk de enige dame in het gezelschap 50-plussers, ging het precies omgekeerd. Na een moeilijke start kwam ze op gang en finishte in de middenmoot. Alleen de toernooiwinnaar behaalde een hogere overscore.
De veteranen (60-plus) waren goed vertegenwoordigd; kennelijk slaat de vergrijzing nu zelfs toe bij dit kampioenschap. Ze vormden in de eindstand 50% van de spelers in de top 10. De slagvaardigsten behaalden 6 punten en Peter Monté eindigde met afstand op weerstand als eerste. Voor hem een klein bekertje als aandenken en de eerste prijs in de categorie 70+, want ook dit jaar waren aparte geldprijzen te winnen voor die groep. Tweede 70-plusser was Foppe-Jan Montsma, nog steeds een tegenstander om rekening mee te houden. In de categorie 60-69 deelden drie gladiatoren de eerste drie prijzen.
e grootste prestaties werden verricht door de schaakvrienden Theo van Orsouw en Frans Pieter van den Bos, die beiden vrijwel ongenaakbeer leken. Ze deelden het punt in de onderlinge partij en de overige partijen zouden het onderscheid gaan maken. Frans Pieter moest tegen Evert Baak (die dit jaar de familie-eer hoog hield) een halfje inleveren en Peter Monté was te sterk voor hem. Dat laatste gold bijna ook voor Theo van Orsouw in de 8e ronde, want de toeschouwers zagen met spanning hoe de witte troepen van Peter zich klaarmaakten voor een verpletterende aanval. Zo ver kwam het echter niet. Theo greep de kansen die hij kreeg en draaide de zaak om. Daarmee kwam hij buiten bereik van Peter, Frans Pieter en ook Joost Scholten. De laatste ronde werd voor Theo een formaliteit… min of meer, want hij ging er opnieuw goed voor zitten en voegde nog een punt aan zijn imposante score toe. We moeten waarschijnlijk ver terug in de tijd om een toernooiwinnaar te vinden die al een ronde voor het einde dit kampioenschap op zak had.